Lindsay Rice

Ten eerste was het het gevoel dat ik kreeg als ik auto reed. Ik wist dat ik het zo vaak als ik kon wilde doen, en dat deed ik ook. Ik maakte elk excuus om een ​​ritje te maken in mijn auto, altijd en overal. Wat me bij Racing bracht, was het feit dat ik altijd de drempel van mijn auto wilde verleggen, en ik nooit de snelheidslimiet wilde overschrijden - dus om snelheidsboetes te vermijden (hoewel ik niet alle vermeed - hehe) en om een ​​veilige coureur belandde ik op het circuit. Toen ik op de baan kwam, was ik meer dan ooit verslaafd aan dit gevoel. Racen is iets wat mij heel nauw aan het hart ligt. Het is het moment van pure adrenaline en verbinding met je auto - en dit is iets waar ik altijd naar streef.

De autosportindustrie verandert altijd, en dat geldt ook voor mijn doelen. Elk seizoen daag ik mezelf uit om grotere, betere stappen te zetten - dus mijn volgende doel is altijd wat de natuurlijke vooruitgang in mijn carrière is die deze stappen zet. In de komende twee jaar zie ik mezelf grenzen overschrijden om te testen en te racen, in de VS en in Europa. Ik wil graag bij TCR blijven omdat ik denk dat deze categorie van racen extreem competitief is en ik zou dit gebied van de autosport echt onder de knie willen krijgen. Ik zou ook heel graag mijn trainingsschema willen verhogen, en nu mijn Audi RS3 op iRacing staat, kan ik op mijn exacte auto oefenen in mijn NLR-simulator!!

Ik heb er eigenlijk een paar. Mijn thuiscircuit, Canadian Tire Motorsport Park. Het prachtige circuit van Centraal Florida, Sebring International Raceway. En Watkins Glen in de staat NY is er een waar ik graag op terug zou komen, om meer ingewikkeld te leren.

Ik ben helemaal weg van de feedback die ik krijg als ik in mijn NLR-simulator zit. Al mijn reacties en input moeten zo nauwkeurig zijn om de auto te krijgen waar ik wil op het circuit, wat extreem levensecht is. Ik vind het ook heerlijk om gewoon in mijn NLR Racing-kuipstoel te zitten en mijn ochtendkoffie te drinken - mijn gelukkige plek.